1."Oh well, this is My life."

               Przetarłam moje zaspane oczy i po chwili je otworzyłam, po czym lekko przymrużyłam na widok jasnego światła w moim pokoju. Dłonią odszukałam mój telefon, który leżał gdzieś na łóżku i przesunęłam palcem po dotykowym ekranie. Głośno westchnęłam widząc na wyświetlaczu godzinę 6:53. Odkąd pamiętam zawsze budziłam się przed dźwiękiem budzika i to cholernie mnie denerwowało. Wstałam z łóżka powodując, że ciche skrzypnięcie wydobyło się z niego i podeszłam do okna, by odsłonić cytrynowe rolety i przewietrzyć trochę pokój. Kolejny raz przeczesałam moje długie włosy i udałam  się do mojej szafy. Zmierzyłam wzrokiem każdą półkę, aż moim oczom rzuciły się jasne dżinsy i miętowa luźna bokserka. Z wieszaka wzięłam jeszcze jedną z moich czarnych skórzanych kurtek i udałam się do łazienki. Weszłam pod prysznic, z którego po chwili wydobyła się letnia woda obmywająca moje ciało. Dokładnie wytarłam swoje ciało zielonym, miękkim ręcznikiem, którym potem się owinęłam. Podeszłam do lustra, gdzie rozczesałam szczotką moje długie i lekko zniszczone włosy i popsikałam je odrobiną lakieru. Założyłam na moje suche już ciało bieliznę, która składała się z białego stanika i również białych stringów, a następnie założyłam na siebie wcześniej wyciągnięte ciuchy. Weszłam do pokoju nie zamykając drzwi i na stopy założyłam czarne botki na wysokim i masywnym brązowym obcasie. Okręciłam się wokół własnej osi i spojrzałam w lustro, które rozciągało się po całej mojej szafie i z zadowoleniem uśmiechnęłam się sama do siebie. Poprawiłam jeszcze materiał moich dżinsów i podeszłam do łóżka, obok którego leżała moja czarna torba cała ponabijana srebrnymi ćwiekami. Wrzuciłam do niej paczkę gum do żucia, okulary przeciwsłoneczne i książkę  którą czasami czytam na nudnych lekcjach (jeżeli na takich się pojawiam), a także mojego białego iPhone'a i parę białych słuchawek. Na ramiona zarzuciłam czarną skórzaną kurtkę, a następnie przez ramię przerzuciłam torbę i wyszłam z pokoju spoglądając na zegarek. 7:35. Zbiegłam po schodach i udałam się do kuchni, gdzie siedzieli moi rodzice i mój starszy brat.

               - Nie powinnaś już jechać do szkoły? Znowu się spóźnisz.- Powiedziała z wyrzutem kobieta i wróciła do czytania gazety.

               - Dojeżdżam do szkoły w dziesięć minut.- Odezwałam się siadając obok starszego brata.

               - Łamiąc wszystkie zakazy.- Wybełkotał Ojciec i utkwił wzrok w teczce przed sobą.

               - Ale się nie spóźniam.- Dodałam i wzięłam do ręki jedną z kanapek leżących na białym talerzu.

               - Ale to nie ty płacisz za wszystkie mandaty.- Powiedział i spojrzał na mnie.- Paul nigdy nie jeździł jak wariat. Powinnaś brać z niego przykład.- Dodał.

               - Wybacz, że nie jestem Paulem i nie jestem tak cudowna, inteligentna, dobra, uczynna, pomocna. Naprawdę mi przykro z tego powodu.- Odpyskowałam mu i udałam smutek i żal nad swoją osobą. Nigdy nie lubię kiedy ktoś porównuje mnie do mojego brata.

               - Przesadzasz Davonne.- Powiedziała stanowczo kobieta.- Jedź już do szkoły. Lekcje zaczynają się za piętnaście minut.- Dodała szybko. Napiłam się jeszcze soku pomarańczowego i do torby spakowałam jedno jabłko, a następnie opuściłam dom i z hukiem zamknęłam drzwi wejściowe. Poszłam do otworzonego garażu, z którego po chwili wyjechałam moim czarnym Porsche, które dostałam od Babci na urodziny. Bardzo za nią tęsknie i widziałam ją chyba trzy razy w ciągu ostatnich dwóch lat. Wjechałam na ulicę i nie spiesząc się prowadziłam samochód. Zegarek wskazywał 7:48. Równo o ósmej wjechałam na szkolny parking i zaparkowałam na swoim stałym miejscu. Spojrzałam w lusterko w moim samochodzie i poprawiłam włosy, a usta ponownie przejechałam czerwoną szminką, by je jeszcze bardziej wyeksponować. Wzięłam do ręki moją torbę i powoli wyszłam z samochodu nie spiesząc się na lekcję. Podeszłam do mojej szafki bez większych problemów, bo na korytarzu panowały pustki. Wpisałam szyfr i po chwili szafka sama się otworzyła. Spojrzałam na plan. Angielski. Cudownie. Wzięłam książkę do angielskiego i udałam się do sali 96, gdzie od sześciu minut lekcje prowadziła Pani Murphy, której szczerze nienawidziłam.

               - Przepraszam za spóźnienie.- Wymamrotałam od niechcenia do kobiety piszącej temat na tablicy i udałam się do ostatniego rzędu pod oknem zajmując trzecią od końca ławkę. Rzuciłam torbę na podłogę, a sama usiadłam na krześle zakładając nogę na nogę i opierając swoją twarz o zgiętą w pięść rękę.

               - Wstań Davonne.- Powiedziała kobieta, kiedy skończyła pisać dzisiejszy temat. Posłusznie wstałam z miejsca i spojrzałam na Panią Murphy, która siadała za biurkiem.- Wychodzi ci ocena niedostateczna, a z tego co pamiętam Paul miał z angielskiego piątkę.- Powiedziała, na co momentalnie się skrzywiłam  gdy znów usłyszałam imię mojego cudownego brata.

               - Jak Pani zapewne widzi, nie jestem Paul, tylko Davonne, więc proszę mnie do niego nie porównywać.- Odezwałam się po chwili.

               - Chcę tylko powiedzieć, że twój brat mógłby ci pomóc i podciągnęłabyś się chociaż na dopuszczającą.- Westchnęła po chwili.- Jesteś przygotowana do odpowiedzi?- Zapytała mnie z nadzieją w głosie.

               - A jak pani myśli?- Prychnęłam.

               - Myślę, że tak. Tak więc, Davonne zapraszam do odpowiedzi.- Powiedziała i sztucznie się do mnie uśmiechnęła. Przełknęłam ślinę i pewnym siebie krokiem podeszłam do biurka.

               - Może pani od razu wpisać mi szmatę.- Powiedziałam jej po chwili i przygryzłam wargę.

               - Jak ty się dziecko wyrażasz?!- Zbulwersowała się i wstała.- Mam dość twojego zachowania i ciągłych spóźnień na moje lekcji. Lowner, marsz do dyrektora!- Krzyknęła i wskazała ręką drzwi.- I możesz być pewna, ze wpisze ci ocenę niedostateczną.- Dodała, gdy zamykałam z impetem drzwi do klasy. Ruszyłam schodami w dół i już po chwili stałam pod drzwiami szkolnego sekretariatu. No cóż, to jest moje życie, tak wygląda moja codzienność.

               Do moich uszu dobiegł dźwięk mojego budzika i niechętnie otworzyłem zaspane jeszcze oczy. Przekręciłem się na bok  i spojrzałem na nagie plecy jakieś dziewczyny, z którą wczoraj się przespałem.

               - Wstajemy.- Szepnąłem do jej ucha, na co dziewczyna obudziła się ukazując mi wszystko co ma najlepsze. Uśmiechnąłem się mimowolnie na ten widok i wstałem z łóżka. Podszedłem do krzesła  na którym leżały jakieś czarne bokserki, które po chwili znajdowały się na moim ciele.

               - Za piętnaście minut ma cie tu nie być.- Powiedziałem do blondynki, która mi się przyglądała.

               - Ale Justin...- Odezwała się i przygryzła wargę.

               - Za piętnaście minut cię tu nie ma, jasne?- Warknąłem do niej i wyszłem z pokoju udając się do kuchni, gdzie czekali na mnie rodzice.

               - Justin, mamy dość już twojego zachowania.- Powiedział do mnie ojciec przerywając picie kawy.- Zachowujesz się jak męska kurwa.- Warknął, na co nie zareagowałem.

               - Jeremy.- Westchnęła moja Mam i spiorunowała go wzrokiem przerywając na chwilę robienie śniadania.

               - Stwierdzam fakty.- Wymamrotał.- Musisz przestać przyprowadzać każdego dnia do naszego domu jakieś kurwy.- Wysyczał do mnie, gdy usiadłem do stołu z miską płatków.- Słuchasz mnie?!- Zapytał, gdy nie reagowałem na jego komentarze.

               - Ta.- Wymamrotałem i zacząłem jeść płatki.

               - Nie powinieneś być już w szkole? Za pięć minut ósma.- Odezwała się kobieta kładąc kilka kanapek, na talerzu Ojca.

               - Przecież zawsze się spóźniam.- Wymamrotałem i przestałem jeść.

               - Ale mógłbyś przestać.- Wtrącił się mój Ojciec, na co jedynie westchnąłem i skończyłem jeść śniadanie, a następnie ruszyłem do swojego pokoju, w którym już nie było blondynki. Z ziemi wziąłem jakieś czarne dżinsy od Chanel i granatową koszulkę na krótki rękaw bez żadnych nadruków. Do kieszeni włożyłem mojego iPhone'a, a do ręki wziąłem czarny plecak. Na nogi założyłem białe Supry i przeczesałem dłonią po moich włosach. Spojrzałem na lustro w moim pokoju i pewnym krokiem wyszłem z niego udając się na dwór i wsiadając do mojego białego Ferrari, które czekało już na mnie przed domem. Z piskiem opon odjechałem spod domu i spojrzałem na zegarek. 8:15. Do szkoły mam zaledwie pięć minut, więc nie spieszyłem się szczególnie. Po kilku minutach wjechałem na szkolny parking i zaparkowałem na jakimś wolnym miejscu. Udałem się do mojej szafki i wziąłem podręcznik od chemii udając się do sali 43.

               - Dzień dobry.- Powiedziałem i miałem udać się do swojej ławki, ale zatrzymał mnie głos mojego nauczyciela.

               - Bieber, znów się spóźniłeś.- Powiedział i zmierzył mnie wzrokiem.

               - Naprawdę?- Zapytałem z kpiną.

               - Do dyrektora.- Warknął.

               - Za co niby?- Prychnąłem.

               - Za twoje zachowanie, Justin.- Powiedział po chwili i wrócił do tłumaczenia jakiegoś nudnego tematu. Z hukiem opuściłem klasę i pobiegłem schodami w górę stojąc przed drzwiami do szkolnego sekretariatu. Kolejny nudny dzień, zaczynający się od tego co zwykle. No cóż, to jest moje życie.

               Dużo się zmieniło odkąd Ciebie nie ma. Twoi rodzice opuścili miasto, ale zapewne to wiesz, bo teraz wiesz już wszystko. Zapewne wiesz jak bardzo cię kocham i jak bardzo za Tobą tęsknie i ile oddałbym by na chwilę znów cię pocałować, lub po prostu zobaczyć. Nie wiem, czy liczysz, ale dzisiaj mija pół roku odkąd nie ma Cię obok Mnie. Myślałem, że dam radę, ale wiesz co? Ja kompletnie sobie z tym nie radzę. Jestem pusty w środku bez Ciebie. Staczam się i wiem o tym, i wiem też, że nie jesteś z tego zadowolona, ale ja już nie umiem żyć inaczej. Każdego dnia stara mnie część umiera, w zasadzie umarła ona już w tedy, gdy dowiedziałem się, że nie żyjesz. Żałuję, że nie mówiłem Ci, że cię kocham, bo teraz oddałbym wszystko by powiedzieć ci te słowa. Mówiłbym ci je zawsze. Rano, wieczorem, po śniadaniu, po spacerze, na każdej przerwie, po obiedzie. Po prostu mówiłbym ci jak ważna dla mnie jesteś i, że bez Ciebie jestem niczym. Widzisz to wszystko z góry, widzisz jak płaczę, gdy napotkam coś znajomego po Tobie. Wciąż mam jeszcze nasze nieudane zdjęcie, ale każdego dnia kocham je coraz bardziej, bo ty na nim jesteś. Kocham wszystko, co Twoje. Nawet Twojego psa, który wyjechał wraz z Twoimi rodzicami, choć za Nim nie przepadałem. Kocham Cię Libby. Położyłem czerwoną różę na grobie, gdzie wygrawerowane było imię i nazwisko miłości mojego życia. To już pół roku, jak nie ma jej obok Mnie i kompletnie sobie z tym nie radzę. Czasami chciałabym położyć się spać i już więcej się nie obudzić. Do moich uszu dobiegł dźwięk dzwonka mojego telefonu. Wyciągnąłem go z tylnej kieszeni moich ciemnych dżinsów i przesunąłem palcem po dotykowym ekranie.

               - Halo?- Warknąłem do telefonu nie patrząc kto dzwoni.

               - Gdzie ty jesteś?! Dzwoniła Twoja wychowawczyni i mówiła, że nie pojawiłeś się na pierwszej lekcji!- Krzyknęła kobieta do telefonu.

               - Spotkałem starego kumpla i się z nim zagadałem. Wyluzuj, właśnie idę do szkoły. Cześć.- Skłamałem i szybko się rozłączyłem chowając telefon do kieszeni. Założyłem plecak na jedno ramię i powoli ruszyłem w stronę szkoły. Przechodząc przed wejście do szkoły do moich uszu dobiegł dźwięk dzwonka na lekcje. Szybciej ruszyłem w stronę mojej szafki,z której wyciągnąłem książkę do historii i ruszyłem na drugie piętro, gdzie od trzech minut trwała lekcja.

               - Przepraszam za spóźnienie.- Powiedziałem do nauczyciel siedzącego za biurkiem i ruszyłem w stronę mojej ławki. Założyłem kaptur na głowę i głowę położyłem na ławkę z nadzieją, że zasnę.

               - Evans, jakiemu królowi niegdyś była podporządkowana Ameryka?- Zapytał Pan Gregs i uniósł pytająco brew. Spojrzałem na niego i wzruszyłem ramionami.

               - Mam to w dupie.- Odpowiedziałem mu po chwili namysłu i znów położyłem głowę na ławkę.

               - Wiesz, że nie toleruję takiego słownictwa.- Podszedł do mojej ławki.

               - Tak, wiem.- Powiedziałem.

               - Oh, czyli wiesz też, gdzie powinieneś teraz się udać?- Zapytał mnie.

               - Do dyrektora.- Westchnąłem i wziąłem mój plecak do ręki, a następnie wyszedłem z klasy. Nienawidzę mojego życia! Walnąłem z całej siły w najbliższą szafkę i spojrzałem w lewo, gdzie na schodach siedziała jakaś blondynka i patrzyła na mnie ze strachem w oczach.

               - Zrób zdjęcie, zostanie na dłużej!- Warknąłem do niej, na co lekko zadrżała, a następnie odwróciłem się na pięcie i ruszyłem w stronę szkolnego sekretariatu. Każdego dnia tam się znajdowałem, to był mój dzienny rytuał. No cóż, to moje życie. 

               Zeszłam na dół, gdzie pierwsze co poczułam to zapach alkoholu i nikotyny. Przez chwilę zrobiło mi się nie dobrze, ale potem przyzwyczaiłam się do tego zapachu. W zasadzie powinnam już dawno się do niego przyzwyczaić na dobre, zwłaszcza, że mieszkam tu już od 8 lat. 8 lat temu moi rodzice zginęli w wypadku lotniczym, gdy wracali z wakacji z Hiszpanii. Od tamtego czasu mieszkam z bratem mojej Mamy- Matthew Haveyem, który jest skrajnie nieodpowiedzialną osobą i nie wiem jakim cudem przyznano mu opiekę nade mną. Gołymi stopami przeszłam po orzechowych panelach omijając przy tym kilka pustych paczek po papierosach i puszkach po piwie korzennym. Weszłam do kuchni, gdzie wujek robił jajecznicę dla naszej dwójki.

               - Siema Brooke!- Przywitał mnie z uśmiechem na twarzy. Pomimo tego, ze miał prawie czterdzieści lat, był nawet przystojny, lecz wciąż samotny.

                - Cześć Matt.- Odpowiedziałam mu wysilając się na uśmiech. Odkąd sięgam pamięcią nie przypominam sobie, żebym choć raz powiedziała do niego wujku. 

               - Chcesz jajecznicy?- Zapytał.- W zasadzie nie masz wyjścia, ale wiesz, wypada zapytać.- Puścił mi oczko i położył talerz przede mną na stole, a następnie nałożył jajecznicę również dla siebie i usiadł do stołu naprzeciwko mnie.
               - Pożyczysz mi na dzisiaj samochód?- Zapytałam go przerywając na chwilę jedzenie.

               - Za twoje oceny?- Prychnął.- Nie ma mowy młoda. A w zasadzie nie masz prawa jazdy.- Dodał.

               - Jak jesteś na haju, to ci nie przeszkadza.- Mruknęłam cicho.

               - Zamknij się.- Warknął i znów zaczął jeść. Odłożyłam talerz do zmywarki, a następnie wróciłam do mojego pokoju. Z szafy wyciągnęłam granatowe lekko powycierane dżinsy i przewiewną białą bluzę z ćwiekami przy wyciętym dekoldzie. Ruszyłam do łazienki, gdzie związałam moje włosy w wysokiego kucyka , a następnie wyszczotkowałam zęby. Przebrałam się w czystą bieliznę, a potem założyłam na siebie wcześniej przygotowane ubrania. Wróciłam do mojego pokoju, gdzie na nogi założyłam granatowe Conversy, a do ręki wzięłam czarny plecak i telefon wraz ze słuchawkami. Spojrzałam na zegarek. 8:12. Wyszłam z pokoju, wkładając jedną słuchawkę do ucha i puszczając moją ulubioną piosenkę AC/DC.

               - Ekhem.- Usłyszałam za sobą chrząknięcie i odwróciłam się na pięcie.- Proszę.- Powiedział do mnie wujek i wręczył mi kluczyki do czarnego Audi, które należało go niego.- Ale to ostatni raz młoda.- Dodał, na co rzuciłam mu się na szyję.

               - Jesteś najlepszy.- Powiedziałam i odsunęłam się do niego.- Dzięki dzięki dzięki.- Dodałam i wyszłam z domu udając się do garażu. W zasadzie od piętnastu dobrych minut powinnam być już w szkole, ale jakoś szczególnie się tym nie przejmowałam. Wujek, nie przykładał szczególnej wagi do szkoły, więc ja też przestałam się nią przejmować po śmierci rodziców. Wjechałam na szkolny parking i zajęłam wolne miejsce. Powoli wyszłam z samochodu i nie spiesząc się ruszyłam w  stronę szkoły. Z szafki wyciągnęłam podręcznik do francuskiego i udałam się w stronę gabinetu 87.

               - Kolejne spóźnienie Havey.- Powiedziała z francuskim akcentem moja nauczycielka.- Jest 8:25, po co właściwie przychodziłaś na tą lekcje?- Zapytała z wyrzutem.

               - Bo uwielbiam Panią.- Prychnęłam i zajęłam miejsce obok Victorii, z która jako tako się dogadywałam.

               - Nie życzę sobie takiego tonu Młoda Damo.- Odezwała się po chwili.

               - Zabawne.- Powiedziała.- Ale to jest lekcja francuskiego, a nie koncert życzeń.- Odpyskowałam jej i już wiedziałam co mnie za to czeka.

               - Natychmiast do dyrektora!- Krzyknęła mówiąc po francusku, ale i tak to zrozumiałam. Założyłam plecak na jedno ramie i powoli opuściłam klasę idąc w kierunku szkolnego sekretariatu. Od ośmiu lat tak wygląda mój dzień, od ośmiu lat moi rodzice nie żyją i od ośmiu lat coraz bardziej chcę nie żyć. No cóż, to jest moje życie.

               Szedłem szkolnym korytarzem nucąc jakąś rockową piosenkę pod nosem i zerkałem na niektóre dziewczyny z mojej szkoły. W tym momencie czułem się jak mój Ojciec i byłem z tego zadowolony. Zawsze chciałem być taki jak on. Mam nawet ten sam tatuaż, co on i to w tym samym miejscu. Jest to niewielki gołąb na karku, który na symbolizować wolność. Puściłem oczko do pewnej brunetki, która od kilku minut nie spuszczała ze mnie wzroku, na co się zarumieniła i spuściła głowę w dół. To było słodkie. Uwielbiałem doprowadzać dziewczyny do takiego stanu, ale nie chciałem ich wykorzystywać. Większość uczniów uważa mnie za lepszą wersję Justina Biebera, co mnie trochę denerwuje, ale przymykam na to oko.

               - Oh, Pan Nate raczył przyjść do szkoły.- Usłyszałem za sobą głos mojego wychowawcy jak i nauczyciela Matematyki.

               - Cokolwiek.- Mruknąłem.

               - To już piąte spóźnienie w ostatnich trzech dniach. Wiesz, że za to masz godzinę prac społecznych.- Dodał, na co odwróciłem się do niego przodem.

               - Tak, wiem.- Mruknąłem.

               - Kiedy Twój Tato zawita do szkoły? Jesteś zagrożony z trzech przedmiotów, a od początku roku ani razu go nie widziałem.- Powiedział.

               - W dupie to mam, tak między nami mówiąc.- Splunąłem i spojrzałem na nieco już siwego Matematyka. Ta szkoła kompletnie go niszczyła.

               - Nie wyrażaj się, jesteś w miejscu publicznym!- Oburzył się i spiorunował mnie wzrokiem. W tym momencie zadzwonił dzwonek na lekcję, więc ominąłem mojego nauczyciela i ruszyłem do mojej szafki biorąc książkę od Biologii i ruszyłem pod klasę. Zdążyłem za nim każdy wszedł do klasy i zająłem ostatnią ławkę czekając na nauczycielkę. Po chwili usłyszałem głośne stukanie obcasem o szkolna podłogę i uniosłem głowę w górę. Nauczycielka mierzyła każdego z nas wzrokiem, a po chwili usiadła do biurka.

               - Jak miło Cię widzieć Nate po dwutygodniowej przerwie od Biologii.- Odezwała się ze sztucznym entuzjazmem.

               - Mi jest miło to słyszeć.- Powiedziałem wysilając się na sztuczny uśmiech skierowany do Pani Rose.

               - A wiesz, co będzie jeszcze milsze?- Zapytała i wstała.- Pytanie Twojej osoby z trzech ostatnich lekcji.- Klasnęła w ręce i usiadła na skraju biurka zapraszając mnie ręką na środek klasy. Powoli wstałem z krzesła i ruszyłem w jej stronę poprawiając przy tym fryzurę.

               - Nie jestem przygotowany proszę Pani.- Odezwałem się po chwili i podszedłem bliżej kobiety.- Czy nie dałoby się... tego przesunąć na inny termin?- Zapytałem ją najbardziej seksownym głosem i stopniowo zmniejszałem odległość między nami.

               - Niestety nie.- Odpowiedziała mi lekko zmieszana. Stałem na przeciwko jej zmęczonej twarzy, a ręką opierałem się o biurko, przez co słyszałem jej przyspieszony oddech.

               - Sądzę jednak, że jest to możliwe.- Odezwałem się po chwili i położyłem dłoń na jej udzie lekko przesuwając ją w górę. Poczułem w tym samym momencie jak mój policzek zaczyna mnie piec i spojrzałem na nauczycielkę, która przed chwilą uderzyła mnie w twarz.- Suka.- Wyszeptałem.

               - Słyszałam to!- Krzyknęła.- Do dyrektora, natychmiast! I dostajesz uwagę oraz jedynkę.- Podszedłem do ławki i wziąłem do reki plecak  a następnie opuściłem klasę.  Na Panią od Angielskiego to podziałało, a ta stara suka walnęła mnie za to w twarz. Powinna mi dziękować za odrobinę czułości, bo sądząc po jej twarzy, nie ma jej za wiele w życiu. Chwilę potem stałem pod drzwiami do szkolnego sekretariatu i zastanawiałem się, co właściwie mam powiedzieć dyrektorowi. Każdego dnia był to mój jedyny dylemat  tak jak i u mojego Ojca, który opowiadał mi o jego wyczynach w szkole. No cóż, to jest moje życie. 

____________________

W tym rozdziale chciałam w jakiś sposób przedstawić wam sytuację bohaterów i trochę ich opisać  Mam nadzieje, że taka tematyka przypadnie wam do gustu i zaczniecie czytać moje opowiadanie. Następny pojawi się jak będą czytelnicy i komentarze ;).