22."My heart beats only for you"

             Brunet siedział na plaży i z radością w oczach spoglądał na obijające się o brzeg plaży fale. Był wolny i spokojny, ale też zdenerwowany. Po raz pierwszy w jego sercu znalazło się tak wielkie uczucie jakim jest miłość, które niezdarnie koloruje mu życie. Raz jest lepiej, potem znów gorzej, ale pomimo tego wciąż jest w pewnym sensie szczęśliwy. To wszystko dzięki miłość.

             Przez wiele lat żył z myślą, że to co czuje do innych kobiet to właśnie miłość, ale jak wielkie było jego zdziwienie, gdy w swoim sercu poczuł coś sto razy silniejszego niż to uczucie sprzed kilku lat, gdy zobaczył brunetkę.

             Po cichu wchodziła w życie chłopaka i delikatnie zagnieżdżała się w jego sercu, które było gotowe wpuścić ją nawet, gdyby wtargnęła w nie jak burza. Czas coraz bardziej pozwalał jej na odważniejsze ruchy i nim się spostrzegli- nie umieli już bez siebie żyć. Wybaczali sobie wszystko, od małych błędów, po wielkie, ciągnące się za nimi krok w krok przestępstwa. Po prostu tak bardzo nienawidzili dni bez siebie, że mogliby się zabić.

             Zdołali pokonać wszystko, co było na ich drodze i dzięki temu są tu, gdzie są. Silniejsi, bardziej ufni, umiejący kochać, a przede wszystkim gotowi na najważniejszą rzecz w ich życiu- na wspólne życie.

             Justin rozejrzał się dookoła, gdy tylko usłyszał cichy szelest piasku. Jego uśmiech jeszcze bardziej się rozszerzył, gdy zobaczył idącą w jego stronę blondynkę. Na jej widok, tak jak zwykle poczuł się w pełni szczęśliwy, a przez jego plecy przeszły ciarki.

             - Cześć.- powiedziała z uśmiechem na twarzy i dosiadła się do bruneta, który nieustannie się w nią wpatrywał. Była jego królową, czymś bez czego nie wyobrażał sobie życia. I teraz siedzi obok niego, uśmiecha się, a on jedyne o czym myśli to to, aby powiedzieć jej, że ją kocha.

             Jego brązowe oczy błądziły po każdym kawałku ciała dziewczyny. Miał ochotę wziąć ją w swoje ramiona, przytulić i już nigdy nie puścić. Chciał w tamtej chwili wykrzyczeć całemu światu ile dla niego znaczy i, że jest jego. Tylko jego. Nikt nie może jej mieć. Justin nawet nie wyobraża sobie, co by było, gdyby na jego miejscu siedział zupełnie inny chłopak, a on spoglądał na dwójkę z daleka. Nawet takie wyobrażenia złamałyby mu serce.

             - Justin?- szturchnęła bruneta w ramię, gdyż widziała jak chłopak nieustannie się w nią wpatruje. Nie, żeby to jej przeszkadzało, ale czuła się jakby siedziała obok wariata, który po raz pierwszy widzi na oczy człowieka.- Justin!- krzyknęła na niego, co spowodowało, że chłopak oderwał od niej wzrok.

             - Przepraszam.- mruknął czując jego przyśpieszone bicie serca. Obawia się tego, że ona nigdy nie odwzajemni jego uczuć, albo go wyśmieje. Więc jak ma normalnie z nią rozmawiać, gdy jego serce prawie pęka?

             - Okej.- wzruszyła ramionami.- Coś się stało?- skierowała swój wzrok na bruneta i przysunęła nieco bliżej jego ciała. Czuła się bezpieczniej z myślą, że obok jest Justin.

             Justin pokiwał jedynie przecząco głowo i wciąż zastanawiał się o czym myśli blondynka. Czy też o tym samym, co on? Czy też myśli jak ma wyznać mu miłość? To było jego marzenie. By choć na chwilę w jej myślach pojawiło się kocham Justina. 

             - Przeczytałam w gazecie, że złapali Taylora. Uciekł do Idaho! To takie zabawne, bo właśnie tam mieliśmy pojechać na kilka dni, pamiętasz?- zapytała.- Poza tym Brooke i chłopcy wracają za tydzień. Będziemy musieli się z nimi spotkać, nie sądzisz?- szturchnęła go w ramię, gdy ten wciąż nie reagował na jej słowa.

             - Yeah, super pomysł.- mruknął.

             - Jesteś pewny, że jest w porządku? Zachowujesz się tak jakbyś za chwilę miał mi powiedzieć, że umierasz.- zachichotała.

             - Cóż, ja...- spojrzał na nią smutnym wzrokiem przełykając głośno ślinę.

             - O mój Boże, nie strasz mnie, słyszysz?!- pisnęła i walnęła go w ramię.- Justin, do cholery..

             - Kocham cię.- powiedział i podniósł wzrok patrząc prosto w jej oczy.

             - Ale.. ale- zająkała się i zamilkła. To było jak uderzenie pioruna dla niej, coś czego nigdy się nie spodziewała.

             - Nie musisz mnie kochać.- zaśmiał się smutno Justin i prychnął.- Ja po prostu chciałem, żebyś to wiedziała, bo nie umiałem już dłużej tego trzymać w sobie.- prychnął i wstał z piasku otrzepując swoje krótkie spodenki.

             - Hej, Justin!- krzyknęła za nim brunetka i również wstała doganiając chłopaka.- Nawet nie zdążyłam nic powiedzieć.- mruknęła.

             - Nie musisz.- wzruszył ramionami.- Zresztą to już nieważne. Zapomnij.- odpowiedział jej i znów ruszył w przeciwną stronę.

             - Justin!- krzyknęła za nim i poczuła łzy w jej oczach, które powoli spływały na jej policzki.- Do cholery, też cię kocham!- ponownie krzyknęła i wytarła kilka łez spływających z jej policzków. Jej słowa sprawiły, że Justin zatrzymał się i obrócił w jej stronę robiąc kilka kroków wprzód, jednak trzymetrowy dystans wciąż był między nimi.

             - Nie oczekuję twojej miłości, tylko dlatego, że ci mnie żal. Nie chcę żebyś mnie kochała, bo musisz, bo czujesz, że złamałaś mi serce. Nie chce litościwej miłości. Nie zakochiwałem się w tobie byś ty też mnie kochała, zrobiłem to dlatego, żeby mieć dla kogo żyć, a tym kimś jesteś właśnie ty. Nie chcę żebyś mówiła kocham cię tylko po to by nie stracić mnie jako przyjaciela.- powiedział i znów odwrócił się ruszając w stronę samochodu.

             Łzy ponownie oblały twarz Davonne, a jej serce było w kompletnej rozsypce. Jak on mógł coś takiego powiedzieć? Nawet nie zdawał sobie sprawy ile razy brunetka chciała powiedzieć mu to. Nie dlatego, że musi, ale dlatego, że naprawdę jest w nim zakochana.

             - Jesteś dupkiem! Nawet nie wiesz ile razy myślałam o tym jak bardzo cię kocham! Nie wiesz ile razy chciałam ci to powiedzieć. Nie wiesz ile dla mnie znaczysz.- zaczęła i powoli szła doganiając Justina.- Gdy byliśmy w szpitalu, gdy jechaliśmy do Idaho, gdy przyszłam do siebie podczas burzy! W każdej z tej chwili myślałam tylko o tym, czy ty też mnie kochasz, wiesz? A teraz to ty złamałeś serce mi, nie ja tobie. I wiesz co jest najgorsze? Nawet, gdy chcę powiedzieć jak bardzo ciebie nienawidzę to nie mogę, bo.. bo cię kocham Justin.- zamilkła i zamknęła oczy sprawiając, że większa fala łez wypłynęła.

             Justin stanął przy samochodzie i zobaczył Davonne, która wpatrywała się w niego smutnym wzrokiem. Słyszał to wszystko, co mówiła i choć chciał nie wierzyć w jej słowa, to jednak nie mógł. Westchnął widząc jak blondynka obraca się do niego tyłem i zaczyna iść w stronę oceanu. Odległość, która ich dzieliła powiększała się z każdym krokiem Davonne i każdym bezruchem Justina.

             - Kurwa.- mruknął cicho i, gdy zobaczył, że Davonne jest kilkadziesiąt metrów od niego zaczął biec, by po chwili ją dogonić.  Nie mógł zostać nie czuły na to, co powiedziała, bo właśnie to chciał usłyszeć. Usłyszeć jej głoś mówiący kocham cię. 

             Szarpnął za rękę brunetki powodując, że ta cicho pisnęła i odwróciła się w jego stronę, a następnie bez wahania wtuliła w jego klatkę piersiową.

             - Przepraszam.- powiedział Justin.

             - Powinieneś.- mruknęła cicho i pociągnęła swoim nosem.

             - Ja po prostu spanikowałem, bałem się usłyszeć tego, że nic do mnie czujesz.- odezwał się spoglądając w jej oczy.- Bardzo cię kocham.- dodał.

             - Ja ciebie też kocham, Justin.- odpowiedziała mu Davonne.

             Trzeba podjąć dobre decyzje w życiu, by dostać to na czym nam zależy. Chcesz miłości? Rób tak, byś ją dostał. Tu nie ma drogi na skróty, musisz być wciąż na tej samej pozycji i iść do przodu. Jeden zły ruch i zaczynasz od nowa, ale ze starą kartą. Jedynie co musisz robić to myśleć i walczyć. Jeśli masz miłość- wygrałeś, jeśli nie-walcz dalej. Życie nie jest po to by się poddawać, nie wybaczać, zapominać. Musimy pamiętać wszystko, wybaczać często i nie bać się. Musimy być odważni i pewni tego, czego chcemy od niego. Nie raz będą momenty zaskoczenia, nie raz będziemy płakać z bezsilności, nie raz będziemy chcieli się zabić, ale jeśli jest ciężko to znaczy, że warto. A jeśli chodzi o miłość, to warto.

Jesteś jedynym, co we mnie dobre, 

jesteś wszystkim, czego potrzebuję i czymś więcej.

____________________

Na początku chcę was przeprosić za tak wielką zwlekę, co do rozdziału, ale zaczęła się szkoła i mamy strasznie zawalone tygodnie, w dodatku u mnie dochodzą treningi i jeszcze inne rzeczy, więc czasu zbyt dużo nie mam, a gdy wracam do domu jest już po 16, albo 17 :(

Jest to ostatni rozdział jeśli chodzi o Chance Purpose. To koniec I przygody z Justinem i Dav. Nie mogę uwierzyć, że udało mi się dokończyć opowiadanie, zebrać ponad 850 komentarzy i ponad 100 tysięcy wejść. To jest tak jakby spełnione marzenie! Nawet nie umiem wyrazić słów by pokazać jak bardzo wam dziękuję! Coś niesamowitego! Dziękuję.

Jesteśmy ze sobą dokładnie od 25 kwietnia, czyli ponad 5 miesięcy! Nigdy nie myślałam, że tak długo uda mi się pisać, ba! Nie pomyślałam nawet, że osiągnę jakiś sukces, ale dzięki wam się udało! Można powiedzieć, że udało się nam, bo ten blog jest także wasz. Gdyby nie wy nie byłoby mnie tutaj, to wy stworzyliście wszystko- ja tylko pisałam. Dziękuję wam za to z całego mojego serca! To jest tak niepojęte przeze mnie, że ze zdziwieniem to piszę.

Byliście ze mną w trudnych chwilach i nawet nie wiecie jak wasze komentarze mnie wspierały. Wciąż ze mną jesteście i to jest chyba w tym wszystkim najpiękniejsze. Nie jakieś komentarze, ilość odwiedzić, a WY. Jesteście tym, co najlepszym w pisaniu. Nie dość, że robię to z pasji to jeszcze wam się to podoba. Niczego więcej nie mogę od was chcieć.

Czasami gwiazdorzyłam, byłam nie miła, za co bardzo was przepraszam. Jednak każdy popełnia błędy i mam nadzieję, że wybaczycie mi te "złe decyzje". 

Dziękuję wam wszystkim i każdemu z osobna. Gdyby nie wy nie byłoby i mnie jak, i Justina i Davonne. 

Te 5 miesięcy, które razem przeszliśmy były najlepszymi w moim życiu i NIGDY nie zapomnę o tej przygodzie. 

DZIĘKUJĘ :)

ASK | TWITTER